Стихотворение №:881
Статус: конкурсное
Название: Һалхита тала.
Автор: sayana
Тема:
Оценено посетителями: 238 раз. Средний балл: 0.1
	Сагнай хYсэтэй hалхинда туулгаhан мэтэ түргэн үнгэрнэ. Наhан ошоно. Сагни, хүлеэгыш намаяа! Буряад оронойнгоо баян сэсэгтэ талаар зайжа үрдеэдүйб, тунгалаг сэбэр агаараарнь амилжа садаадүйб, шэбэнэхэдэжэ байhан хуhадые шагнажа, сэнхир хүхэ горхон соогуур умбажа, дууша шубуудай хүгжэмыень шагнажа жаргаадүйб. 
	Нюдөө нээнэб, үзэсхэлэн гое, тэрэл дурдаhан таламни. Дээрэhээ намайе адаглажа байhан амитадые – дунгигар сагаан үүлэдые тэрэ дороо обеорооб. Һэбшээхэн намайе диилэжэ ядаhандал шангарна, hалхин болон хүсэлнэ, зосоохиием сэбэрлэнэ. Тиигээд хэбтэхэб, бүмбэгэр зөөлэн ногоон соо унажа хэбтэхэб.  Бодоод гүйхэб, халуун амитай горхоной долгинуудые таалахаб, алтан шара наранай элшэнүүдээр наадахаб, энеэхэб, жаргахаб…
	Сэнхир горхоной тунгалаг арюухан мэлмэн уhан соо төөнтэй сагаахан унаганай хүльбэрхэдэ, хүбэн  манан hэхүүргэ үүлэн дээгүүр бүмбэлзэн ниидэдэг Гэсэрэй Бэльгэн хоерые hануулна.
	Талын хажаг бэедээ шэнгээhэн балжан-гармын дэльбэнүүдые хиисхүүлэн,шэлэмэлни дуратай ха гү намдаа гэжэ баталхые хүсэнэб. Хаана дээрэ жэргэhэн жэргэмэлэй  дуун тэрээнhээмни мэндые хүргэhэндэл. 
	Шиигтэй ногоон соогуур хүльбэрхэдэм, хуhад «бодо, бодо даа, басаган…» гэхэ хаш даа. Толгойгоо үргэмсөөрни, эжымни «hэргэ даа, хэшээлдээ ошохош, наймаhаа үнгэрөө…» гэжэ яаруулха бэзэ.
	Иигэжэ зүүдэ хараhанайнгаа hүүлээр, тэрэ талаар үшөө нэгэнтэ бэшэ сэнгэхэеэ хододоо хүлеэдэгби.
Степь.
      Время летит очень быстро. Вместе с тем и годы жизни. Время, подожди меня! Я еще не успела нагуляться по бурятским степям, полными цветами, не надышалась чистым воздухом, не нарадовалась слушать шепот берез и пение птиц, плескаться в голубых водах речки.  
      Открываю глаза-все вокруг прекрасно. Сразу обратила внимание на белоснежные облака, ветерок усиливается, очищая мои мысли. Я ложусь на густую зеленую траву, потом встаю и бегу, целую волны речки, играю лучами золотого солнца, смеюсь, радуюсь жизни…Срываю ромашку и гадаю «любит, не любит…» Когда я лежала на немного росистой траве, березы беспокойно шепчут: «вставай, вставай девочка…» Поднимаю голову, а тут мама моя: «просыпайся, в школу пора, время 8 часов»-ласково будит.
     После я мечтаю еще не раз очутиться в моем сказочном сне.